Druga generacja Audi 100 zadebiutowała w sierpniu 1976 roku, trafiając do produkcji jako dwu- i czterodrzwiowy sedan. Samochody były początkowo napędzane przez czterocylindrowe jednostki, zasilane gaźnikiem. W sierpniu 1977 roku do sedana dołączył Avant, z dużą tylną klapą, w następnie wprowadzono pięciocylindrowy silnik o pojemności 2.1 l^[7]. Nowa jednostka napędowa została wyposażona w mechaniczny wtrysk paliwa Bosch K-Jetronic. Najwięcej zmian zaszło rok później, kiedy czterocylindrowa jednostka 2.0 S została zastąpiona przez silnik 2.1 o tej samej mocy, pojawił się też dwulitrowy silnik wysokoprężny o pięciu cylindrach. W tym samym czasie rozpoczęto sprzedaż bogato wyposażonej odmiany CD, z bardzo szerokim zestawem opcji (metaliczny lakier, felgi aluminiowe, światła przeciwmgielne i spryskiwacze reflektorów, cztery elektrycznie sterowane szyby, wspomaganie układu kierowniczego, zamek centralny, lampki do czytania barwione szkłem, welurowa tapicerka, 4 zagłówki oraz dwie poduszki). W sierpniu 1978 roku Audi 100 przeszło lifting. Samochód otrzymał chromowane zderzaki, lampy przeciwmgielne, nowe reflektory z przezroczystym szkłem kierunkowskazów, przestylizowano również tylne lampy (tylko w przypadku limuzyny). Wewnątrz zmodyfikowano deskę rozdzielczą, panele drzwiowe oraz wprowadzono nowe tapicerki. opcjonalnie występowała także skrzynia biegów o pięciu przełożeniach. Miesiąc później pojawiło się też luksusowo wyposażone Audi 200. Nowy model wyróżniał się przednim spoilerem, podwójnymi reflektorami, przestylizowanymi zderzakami, zawieszenie została nieznacznie obniżone. W standardzie występowały dedykowane felgi ze stopów lekkich. Źródło napędu stanowił zapożyczony z „setki” silnik 5E, od lutego 1980 roku występowała turbodoładowana odmiana tej jednostki, oznaczona jako 5T. Wzmocniony silnik legitymował się mocą 170 KM, czyniąc z Audi 200 najmocniejszy przednionapędowy samochód w swojej klasie. W następnym roku pojawiły się dwa oszczędne warianty. Formel E napędzany był przez silnik 1.6, który współpracował z przekładnią 4+ E, gdzie piąty bieg posiadał długie przełożenie. Odmianę Formel E wyposażono także w system Start-Stop, który pozwalał zgasić silnik odpowiednim przyciskiem, następnie zaś uruchomić poprzez wrzucenie pierwszego biegu, lub ponowne użycie przycisku. Kolejną nową jednostką był zmniejszony, do pojemności 1.9, pięciocylindrowiec oznaczony po prostu cyfrą 5. Silnik ten zużywał zauważalnie mniej paliwa niż odmiana 5S, pracował znacznie ciszej i wytwarzał mniej wibracji. We wrześniu 1981 roku dodano do oferty usportowioną wersję wyposażenia CS. Pakiet CS upodabniał Audi 100 do Audi 200. Audi 5000 zostało przystosowane do wymogów rynku północnoamerykańskiego. Stosowano tylko jednostki o pięciu cylindrach, które zostały osłabione, w celu spełnienia amerykańskich norm emisji spalin. Wolnossące silniki występowały z przekładnią ręczną, bądź automatyczną, zaś odmiany turbodoładowane - tylko z automatyczną. Konieczne było zastosowanie wzmocnionych zderzaków, które spełniały tamtejsze przepisy bezpieczeństwa. Model ten wyróżniały dzielone reflektory i lampy obrysowe^[6]. Większe modernizacje przeprowadzono w latach 1979 (phase II) i 1981 (phase III)^[6]. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1977 samochód zajął 2. pozycję (za Roverem 3500)^[8]. Do sierpnia 1982 rok z linii produkcyjnych zjechało łącznie 902 408 modeli.

Ocena użytkowników: 5 / 5